Se chanta, retengut da lhi occitans e da lhi apassionats un ver imne, second la tradiccion seria estat compongut da Gaston Phoebus, comte de Foish. Se chanta es consideraa da lhi istorians e dai critics musicals una chançon d’amor, una aubada plena de languiment per la frema qu’es da luenh. Presenta dins lo Lengadòc, ven portaa en vir dai galerians, e chasque país e region l'arranja portant al texte qualque variacion, sovent ben romantica e poetica. Parelh, si dins la version originala se parla de montanhas, a Nanta l’istòria se passa sus lo pònt de la vila. Ja chantaa dins las valadas vaudèsas, la chançon s’es fin finala eslarjaa dins totas las autras valadas dins lo 1977 gracias ai sonaires del Conservatòri Occitan de Tolosa. Ai montanhòls plai subit, e la version Aquelos montanhos, ambè quarque pichòt chambiament, semelha la pi justa. Lo grop Lou Dalfin n’en fai un vertader imne, símbol d’un pòpol que vòl retrobar sias raïç.
Dins lo libre Le sang des Cathares Gèrard de Sedes dona un’originala interpretacion de Se chanta. Dins la nuech nièra de la repression càtara, òm sent lo chant d’un aucèl que velha. Es lo rossinhòl, símbol místic per lhi càtars e senhal de la repression patia dal Lengadòc. Lo se chanta que chante vòl dir que son chant pòl èsser comprés masque da quarqu’un. Donc chanta pas per un òme comun, mas per la doctrina albigesa simbolejaa da la frema. Dempertot pareisson dificultats e obstacles materials qu’empachon de praticar la religion persecutaa, e obstacles interiors que rendon ben dificil per l’ama arribar al fin’amor e a la puressa. Mas aquel que cre a coratge e fòrça, e lo messatge final donc es evident: impòrta pas si las montanhas son autas, perqué la fé pòl arribar dempertot.